به گزارش سراج24، عبدالباری عطوان نویسنده و تحلیلگر برجسته جهان عرب در مقاله امروز خود که در روزنامه تحت مدیریت وی در رای الیوم منتشر شد، به بررسی گفته های باراک اوباما رئیس جمهور در مصاحبه با مجله آتلانتیک پرداخت و نوشت: اوباما در این مصاحبه بر مجموعه ای از حقایق تاکید داشت که باید درباره آنها تامل کرد تا بتوان فاکتورهای اساسیِ ترسیم کنندهِ نشانه های سیاست آمریکا در منطقه را شناخت.
وی در این زمینه افزود: باراک اوباما رئیس جمهور آمریکا ایران را تبرئه و عربستان را به طور مستقبم به گسترش افراط گرایی و تروریسم در منطقه و جهان از طریق گسترش مذهب وهابیت متهم کرد و چگونگی استفاده از پول های عربستان و کشورهای عرب حوزه خلیج فارس در تغییر ماهیت اسلام میانه رو در اندونزی را در این زمینه مثال زد. اوباما این سخنان را در حاشیه کنفرانسی در اندونزی به نخست وزیر استرالیا گفت و تاکید کرد که اکثریت عاملان حملات یازده سپتامبر سعودی بودند و نه ایرانی.
عطوان تصریح کرد: اوباما همچنین به شدت به رجب طیب اردوغان رئیس جمهور ترکیه حمله و وی را "شکست خورده" و "دیکتاتور" توصیف کرد و ابراز عقیده کرد که عربستان نمی تواند با ظلم و ستم به نیمی از جمعیت کشورش یعنی زنان به هیچ وجه پیشرفت کند. وی همچنین به مصر اشاره کرد و گفت که اگر مصر و عربستان بدنبال رفاه و ثبات ملت های خود هستند، باید از تسامح به خرج دادن در قبال فساد و ظلم و ستم به ملت های خود و سرکوب معارضان دست بردارند.
وی افزود: اوباما همچنین جناحی از هم پیمانان آمریکا را به تلاش برای کشاندن کشورش به جنگ های طائفه ای شدید که منفعت آمریکا در آن نیست، متهم کرد و گفت که کشورش به سمت این جنگ ها کشیده نخواهد شد و دخالت نظامی در منطقه ای که نه فقط نفت بلکه تروریسم را صادر می کند، نخواهد شد و کشورش از آنجا خارج و تمرکز خود را روی آسیا، آفریقا و آمریکای لاتین خواهد گذاشت.
عطوان یکی از عوامل تغییر سیاست اوباما در قبال سوریه و اعطای اولویت به مقابله با خطر داعش را که منطقه و جهان را تهدید می کند، سر بریده شدن سه آمریکایی توسط داعش در سال 2014 میلادی دانست.
وی افزود: با تامل در این موارد، می توان گفت که هم پیمانان قدیمی آمریکا در خاورمیانه و شمال آفریقا چه بسا با مرحله بی توجهی و نادیده گرفته شدن روبرو می باشند زیرا که آمریکا تصمیم گرفت که برای دفاع از آنها وارد جنگ نشود و آنها را در مقابله با ایران و هم پیمانان روس و سوری و عراقی تنها گذاشت. شاید برخی این بحث را مطرح کنند که اوباما به عنوان طراح این سیاست تا کمتر از یکسال دیگر از صحنه سیاسی کنار خواهد رفت و دولت آینده آمریکا ممکن است به طور کامل زیر و رو شود. این بحث شاید تا حدی درست باشد اما اولا آگاه بود که دل بستن به جمهوری خواهان و پیروزی آنها تضمین شده نیست و دوما دولت های آمریکا به توصیه ها و سفارش های دولت های قبل از خود گوش می دهد و به آن یا بیشتر آن عمل می کنند.
عطوان نوشت: اگر خطر درگیری طائفه ای در منطقه باشد، مسئول آن خود آمریکا است که اصل سهمیه بندی طائفه ای را وارد منطقه کرد و از این برگه به نفع خود بهره برد.
وی افزود: نمی دانیم که اوباما با داعش یا سایر گروههای مسلح در سوریه و عراق و لیبی و یمن خواهد جنگید اما می توان اینگونه برداشت کرد که وی به هم پیمانان عربش نظیر کشورهای عرب حوزه خلیج فارس و ترکیه وقعی نمی نهد و برای آنها هیچ وزنی قائل نیست و همه تخم مرغ ها را در این زمینه در سبد روسیه و ایران و چه بسا خود نظام سوریه گذاشته است. این امر حمایت دولت اوباما از کردها و مخالفتش با پیشنهاد عربستان و سایر کشورهای عرب خلیج فارس برای اعزام نیروهای زمینی به سوریه تحت فرماندهی آمریکا را تفسیر می کند.
این نویسنده تصریح کرد: امیدواریم که سران عرب متن کامل 36 صفحه ای این مصاحبه اوباما را بخواند شاید از آن درس عرب بگیرند که بارزترین یا بزرگترین درست عبرت این خواهد بود که آنها اهرم هایی در توطئه آمریکا برای گسستن کشورهایشان و چپاول ثروت هایشان و غرق کردن آنها در درگیری های طائفه ای بوده اند و وقتی که این هدف محقق شد و پولها و سپرده ها به باد رفت و انقلاب نفت شنی، آمریکا را از تکیه بر نفت خلیج فارس آزاد کرد، این کشور از منطقه عقب نشینی کرد و آن را تنها گذاشت تا با سرنوشتش روبرو شود.
عطوان در عین حال افزود: اما فکر نمی کنم که این سران عرب عبرت و درس بگیرند و از اشتباهات خود درس بیاموزند زیرا آنها نه تنها بر انجام همین اشتباهات پافشاری می کنند بلکه بزرگتر از آن را مرتکب می شوند و تلاش می کنند که اسرائیل را جایگزین آمریکا به عنوان هم پیمان خود کنند تا از آنها در برابر (به زعم خودشان) دشمن ایرانی جدید محافظت کند.
وی تصریح کرد: پیام اوباما حتما به ملت هایی که چیزی جدیدی در آن نمی بینند و اصلا به آمریکا اعتمادی ندارد، خواهد رسید اما به حکام عرب نخواهد رسید و اگر هم برسد، شک داریم که اثری داشته باشد.
